Een film zonder soundtrack is als een band zonder drummer. Soms zit ik met de handen in het haar ;-) En kan ik onmogelijk een keuze maken tussen de duizenden nummers op mijn iPod Touch. Om over de kwestie van de copyrights nog maar te zwijgen. Net als filmregisseur Quentin Tarantino - die eerst de nummers voor zijn film bij elkaar zoekt om de atmosfeer te bepalen en daar vervolgens zijn script omheen schrijft, vormt muziek ook mijn belangrijkste inspiratiebron. Vanuit muziek komen de woorden; de maan is doodgegaan
het was misschien z’n tijd
daar ligt ie nou
je vraagt je af wie morgen in z’n auto rijdt
"Niets ademt meer de sfeer van onze 'zeitgeist' als het nummer 'Herfst in Nieuwegein'", denkt Metro als hij in de gevangenis zit en zijn iPod Classic mist ;-) Het is cabaret, het is Shakesperiaans, het is film noir. Erik de Jong alias Spinvis is zichzelf ontstegen. Niks pretentieuze teksten, maar rauwe, on-Nederlandse poëzie. Soms hartstochtelijk, dan weer tragikomisch. Maar altijd magisch. Columnisten als Leon Verdonschot en wijlen Theo van Gogh, schreven de zolderkamer-artiest de spotlights in en associeerden hem met de eigenzinnige samplegoochelaar Robert Wyatt, de drummer van The Soft Machine. Vanwege de snijdende zang, de zweefkoortjes die in Spinvis' geval ‘Astronaut’ en ‘Herfst in Nieuwegein’ heten. Maar ook vanwege de Rimbaudiaanse taaltovenarij waarin het DNA van onze tijd verborgen zit. Zo 2002.
Nu maar hopen dat Spinvis zelf ermee instemt.
Geschreven door Erik Geurten New arts / Citizen Media Europe / V'burg
