Mag ik even uw aandacht?
De premisse van Delirium – de voortdurende koortsdroom waarin hoofdrolspeler Metro verkeert luidt als volgt:
Wat krankzinnigheid is voor de wereld, is wijsheid voor de hemelen.
Voordat het doek valt voor ons 'totaaltheater van de tijd' komt Metro tot dezelfde conclusie als zijn ex - vriendin, de verloren gewaande Luna. Hij zegt: "De grootste mannen en vrouwen die ooit hebben geleefd (en daarmee doelt hij op presidenten, ja zelfs sommige filosofen, schrijvers, eh zelfs filmmakers) zijn voor mij niet meer dan kinderen in een speeltuin. Ik denk God’s geest te kennen dat het hele universum mij ten dienste staat, en dat de hele schepping alleen maar bestaat om mij te amuseren. Welke definitie van ‘krankzinnigheid’ zou er volgens de maatschappij niet op mij van toepassing kunnen zijn?"
Gezien de thematiek is het logisch (liever gebruik ik het woord natuurlijk in dezen) dat ons filmproject spirituele zoekers aantrekt – of zelfs acteurs die menen dat hun depressie hun method acting naar een hoger platform tilt. Prima. Het gaat zoals het moet gaan. Als artistiek manager heb ik altijd gezegd dat ik me zal inspannen om het scenario tot leven te brengen maar dat Delirium ook in een proces van constante beweging/ evolutie bestaat. Ik geloof erin dat het verhaal groeit en zichzelf vertelt. Zo kan een opmerking van een acteur tijdens onze auditie het afgelopen weekend precies datgene zijn waar het scenario nog op lag te wachten.
Niettemin komen er nog teveel acteurs op onze audities en trainingen af met de illusie dat ze the next big thing worden – of in een blockbuster terechtkomen. Sorry maar zij komen letterlijk van een koude kermis thuis. Het is nou juist die zucht naar roem en erkenning die hen voortdrijft. Niet de integriteit en uniciteit van het script Delirium. Maar - zucht - ook dit gaat zoals het moet gaan. Roem is vluchtig als kerosine. In ons filmproject Delirium draait het om diepte, het uitdragen van een filosofie. Meerdere lagen kortom. Intelligentie is geen overbodige eigenschap voor de acteurs (m/v) die onze personages zullen gaan belichamen, zeg maar. De zucht naar glamour daarentegen wel.
Delirium wordt geen Komt een vrouw bij de dokter – of de volgende American Beauty . Er is niets wat erop lijkt, net zoals de queeste naar spirituele verlichting niet is zoals het wordt voorgeschoteld. Da’s ook een van de redenen waarom we onze audities bewust in een persoonlijke, informele omgeving organiseren.
Het is juist die rommelige, chaotische sfeer waarin de beste performances opbloeien. De mooiste opnamen tot stand komen en de beste gesprekken ontstaan. Want nu we er toch zijn – kun je misschien gebruik ervan maken om je spirituele ontwikkeling in een moeite door te versnellen. Onze filmmakers zijn thuis in de materie en "time is not on our side", zei Morpheus in The Matrix (1999) reeds.
De filmcultuur in Nederland anno begin 2011 – in een land dat zijn welvaart afmeet aan de hoogte van zijn nationaal inkomen, niet aan het welzijn van zijn burgers – en waar alles dat niet in geld valt uit te drukken als niet interessant wordt beschouwt, valt het niet mee om een film te maken met een esoterische onderstroom. Tel daar ook nog eens een (ver)rechts(t) kabinet bij op dat de subsidie kraan voor cultuur stevig heeft dichtgedraaid en de ramp lijkt compleet. Collega Eddy Terstall bv. (bekend van o.a. Simon (2004) (4 Gouden Kalveren) en zijn Boekverfilming (1997) – blijkt ondanks zijn enorme staat van dienst niet in staat te zijn om zijn drie laatst geschreven scripts aan een omroep/ productie maatschappij te slijten. "Er is geen geld voor", krijgt hij te horen. Een dooddoener wat mij betreft. Hoeveel prachtige kunst is verloren gegaan, nooit gemaakt vanwege deze one-liner? Maar zo gaat dat in een systeem waar oorlog goed voor de economie is en kunst niet – of in elk geval een heel stuk minder.
Geld mag niet van doorslaand belang zijn. Follow your bliss.
Wij geloven in COOPERATIVE FILMMAKING in het bundelen van krachten met de intentie een uniek kunstwerk tot stand te brengen dat mensen verrijkt, Waar iedereen deelt in elkaars energie – en in een moeite door – elkaars winst - en zie investeerders en omroepen weten ons nu te vinden.
Dat – om maar eens een oud, kapotgebruikt spreekwoord uit de kast te trekken... "de ene hand de andere wast..." Maar belangrijker nog vind ik de eerlijke imput van de mensen die ons weten te vinden. Delirium zal zijn weg vinden in de filmwereld – daar ben ik van overtuigd – en dat dan nog maar es iemand durft te beweren dat dat niet goed voor onze economie is. In een samenleving waar mensen bewust leven in vertrouwen met het universum kunnen zaken alleen maar ten goede veranderen.
Geplaatst door Erik Geurten New arts / Citizen Media (wordt opgericht per 31/01/2011 (C)
