De Nederlandse film

Ons filmproject Delirium- tremens neemt een hoge vlucht. Elke dag bieden zich meer belangstellenden (investeerders, omroepen, festivals) aan om ons te ondersteunen. Nu de afronding van de zogenaamde A - audities in zich komt, kunnen we alvast aankondigen dat binnen vandaag en een maand de eerste TEASER voor Delirium hier te zien zal zijn.

Eergisteravond sprak ik met de Pools-Nederlandse regisseuse Urszula Antoniak (Film: Nothing Personal) en informeerde haar naar haar visie op de huidige Nederlandse film. "Toen ik op de Poolse filmacademie zat, zag ik Turks Fruit, een typisch Nederlandse film, dacht ik. Wat een prachtig barok. Over the top! Maar hier in Nederland vond ik ze niet. Al die terughoudende films stelden mij teleur." Wat is dat toch met die Neerlandse films? In dit ganse kikkerland tref je dezelfde ontgoocheling aan onder jonge filmmakers en producenten. "We missen de maatschappelijke relevantie die het publiek over de streep trekt." Verzuchttte Stienette Bosklopper, producent van Circe Films, en Frans van Gestel van IDTV laatst tegen mij. "Het is vijf voor twaalf, deze films lokken te weinig publiek naar de bioscoop." Het is net als die oer- en oersaaie Nederliteratuur, die cinema, dat gereformeerde, dat voorzichtige, dat bespiegelende, dat kleine, kneuterige, naar binnen gekeerde. Overal ruik je de smerige adem van de Calvinistische geest. Het is een reflectie van onze volks'spirit'. Bosklopper: "Elk land krijgt de filmcultuur die het verdient."


Nee, dan Amerika, waar regisseurs als David Fyncher (The Social Network) en David Lynch (TV serie Twin Peaks / Mulholland Drive etc) het niet schromen om het maatschappelijke onderbewustzijn met het bovennatuurlijke, het surrealistische te verenigen. Alex van Warmerdam uitgezonderd, komt er hier helaas niemand in de buurt van. Onvergetelijk, want revolutionair voor wereldcinema, is HET MOMENT in Lynch's Lost highway , waarop Fred Madison, gespeeld door Bill Pullman, zijn eigen schaduw tegen het lijf loopt op een Hollywood'iaanse' cocktail party, belichaamt door de zogenaamde "mystery man" Dankzij de Jungliaanse analyse van mijn collega-blogger en persoonlijke, goede vriend James Harlot, ben ik er anders tegenaan gaan kijken, en verkeer derhalve nog steeds in shock and awe. The Mystery Man is Fred's darker emotions, the physical manifestation of them. He says "it's not my custom to go where I'm not wanted," which means Fred, by thinking of his wife as a cheating hoe-bag, invited jealous into his mind, which festered and grew into other, much deeper and darker emotions, this is also reflected in his house, which is a physical representation of his own mind... (Harlot) Daar kan menige psycho-analyst een puntje aan zuigen, dunkt me, om over die Nederlandse filmmakers nog maar te zwijgen. Urszula uitgezonderd. Nu wij no met onze grote mond...

Geplaatst door: Erik Geurten / Marjoleijn Kleijn / D.P. / D.G. / Peter Leutscher CITIZEN MEDIA 2012(C)