Tomas Ross is Nederlands populairste thriller-auteur en stond als scenarist aan van Gogh's zijde tijdens diens meesterwerkje Baby Blue (2001). Na de moord op van Gogh schreef hij de intrigerende biografie "Take Care!" over zijn vriendschap met van Gogh. We stellen hem een paar vragen naar aanleiding van onze productie rondom Delirium.
Erik: We waarderen je medewerking Tomas; om maar gelijk met de spreekwoordelijke deur in huis te vallen: als je de synopsis van onze film leest, wat is je eerste reactie?
Tomas: Dat kan intrigerend zijn maar op basis van die enkele regels synopsis kan ik er niets zinnigs over zeggen. Elk initiatief dat afwijkt van de Grote Gemene Deler, zoals jullie filmproject Delirium - Tremens duidelijk is, valt natuurlijk toe te juichen. Ondanks of misschien wel dankzij al het tumult eromheen nu.
Erik: Regisseur Eddy Terstall stelt dat de Nederlandse film wel wat meer eigenzinnigheid kan gebruiken. Paul Verhoeven zoekt via zijn Film Experience naar vernieuwing en excentriciteit en nieuw talent maar lijkt vooral te stuiten op het ene na het andere cliché. Wat vindt jij van de Neerlandsche film anno nu - en in welk opzicht wordt van Gogh's invloed gemist (hij was toch de grote organisator in filmland)? Moet er wat veranderen? En - in 1 moeite door - wat vind je van de kunstsubsidie/ culturele onderdrukking dezer dagen?
Tomas: Terstall en Verhoeven hebben natuurlijk gelijk. Vrijwel elke nieuwe Nederlandse film is een soort Linda de Mol annex Saskia Noort-pastische, de helaas logische consequentie van wat al eerder op dramagebied bij tv gebeurde. Het heeft natuurlijk vooral met de financiers te maken. Subsidie( wat het eigenlijk niet is, we moeten bij winst terug betalen in tegenstelling tot andere kunsten!) is een kwestie van vriendjes/vijanden en bovenal van managers en vastgeroeste commissieleden die genant weinig kennis, feeling en vooral lef hebben. Ik heb altijd gevonden dat de commerciële film, die ik prima vind, maar voor 50% vanuit film, die ik prima vind, maar voor maximaal 50% vanuit de overheid moet worden gefinancierd als lening en dat er een permanent fonds is als kweekvijver. Subsidie die redelijk makkelijk moet kunnen worden verkregen voor de scriptfase, bijna automatisch en dan pas wordt beoordeeld voor een produktiebijdrage door een Intendant die tweejaarlijks rouleert en geen direkte belangen had of heeft met het kleine filmwereldje.
Erik: Tomas, jij werkte nauw samen met Theo (o.a in Baby Blue) mbt het scenario en schreef een prachtige, quasi bio (Take care!) die ons enorm inspireerde. Hoe denk jij dat Theo van Gogh over 200 jaar in de geschiedenisboeken vermeld staat?
Tomas: ik denk niet dat Theo dan vanwege zijn films wordt vermeld. Hoewel we bevriend waren en ik ontzettend op hem gesteld was, vond ik hem niet zo’n goede regisseur. Het drama is dat hij als eerste herinnerd zal worden als slachtoffer, niet als cineast. En als slachtoffer van een eenzame gek, zelfs ik zou er geen complot van kunnen maken zoals wel bij Fortuyn. (Ross doelt op zijn thriller De Zesde Mei over de moord op Pim Fortuyn E.G.)
Erik: Waar ben jij momenteel zelf mee bezig?
Tomas: mijn nieuwe boek heet Onze Vrouw in Tripoli en gaat over de connectie tussen Mabel Wisse Smit en Saif al Islam, de tweede zoon van Kafaddi met wie ze werkte. Mabel was volgens NRC/Handelsblad in Libië vorig jaar februari toen daar een Nederlandse marinehelicopter landde om twee mensen op te pikken. Meer zeg ik niet, anders koop je straks het boek niet. Het verschijnt in de zomer van 2012.
Website Tomas Ross
Geplaatst door: Erik Geurten M.K. / D.P. / D.G. / P.L / Erik Geurten CITIZEN MEDIA 2012(C)
