Ta-da! Het eerste gedeelte van het interview dat collega Erik Geurten met verlichtingsguru Tijn Touber in diens woonplaats Overveen enkele maanden geleden. De Amsterdamse popmuzikant Tijn Touber (bekend van de band Lois Lane), en o.a. het boek Spoedcursus Verlichting, besloot twintig jaar geleden van de ene dag op de andere dag te stoppen met seks, drank, carrière, sigaretten, en hippe schoenen: het vuurwerk des levens. Zijn doel: verlicht worden. Echter, na veertien jaar maakte hij de balans op en dacht: 'Als ik nu nog niet verlicht ben, dan word ik het nooit meer.' Hij keerde terug op aarde en ging weer vrijen, dansen, lachen, zingen, feesten en... verlicht zijn. Het tweede, uitgebreide gedeelte volgt - vanwege de enorme drukte op ons kantoor Citizen Media - spoedig.
Erik: Zo, Tijn, even recht voor z'n raap: wat vind je van ons initiatief?
Tijn: Het ziet er heel spannend en inspirerend uit. Kan me voorstellen dat het een heel boeiende film kan worden, al is het me nog niet precies duidelijk hoe het eruit gaat zien maar dat zal voor jullie misschien ook gelden. Ik vind het echt goed dat je deze film gaat maken. Gewaagd ook.
Erik: Hoezo gewaagd?
Tijn: De gemiddelde, nuchtere Nederlander zit doorgaans niet echt te wachten op een film over 'het hogere', die gaat liever naar New Kids of bezoekt een concert van Jantje Smit. Maar juist daarom is het zo belangrijk dat deze film er komt, denk ik.
Erik: Je hebt je je halve leven bezig gehouden met het uitzoeken van esotherische vraagstukken. Metro, de hoofdpersoon in Delirium, worstelt zoals zovelen met de vraag of wij als mens over een vrije wil beschikken. Als schrijver annex filmmaker wil ik natuurlijk de plank niet misslaan als het om non dualisme gaat.....vandaar mijn korte vraag aan jou.... ook jij bent immers een bewonderaar van de heer Jed Mc. Kenna.... Ik bedoel, die non-dualisten, zoals Jed Mc Kenna die roepen:
'je bent de getuige, niet de doener, er wordt door jou heen geleefd.'
Hoe zie jij dat?
Tijn: Wat vrije wil betreft zie ik verschillende niveaus. Op het dualistische niveau is er wel degelijk vrije wil. Op een hoger niveau is er geen wil, dus ook geen vrije wil. Jed mc. Kenna reduceert ons 'ik' tot en non-existentie. Waar. Maar plaatst het bewustzijn als een waarnemer buiten alles. Shakespeare relativeert het 'ik' slechts. Neal Donald Walsch stapelt de 'hoger-zelf ikken' vanuit de christelijke traditie in het bewustzijn opeen. Non-dualisten nemen het 'ik' waar als een beweging in/van de mentale wereld. Zoiets. En iedereen vergeet m.i. één ding: de ervaring. De crux zit 'm in én waar te blijven nemen als – ok ok punt voor Jed – de waarnemer, en tegelijkertijd ín de ervaring van het moment te zijn. En dat is het geheim van het gerealiseerde leven…
Erik: Het gerealiseerde leven?
Tijn: Ja. Tijdens mijn reizen door India heb ik geleerd dat het niet om kennis gaat maar om bewustzijn. Als in contact komt de yogi's is het toch een transmissie die plaatsvindt. Je voelt een veld van stilte. Of een veld van liefde - puurheid; en dat voel je bij die yogi's in India zo sterk dat het makkelijker is om bij jezelf dat bewustzijn op te roepen. Ze straalden van binnenuit die gasten. Het maakte hen niet uit wat er om hen heen gebeurde: ze bleven totaal stabiel. Relaxed. Dat was zo mooi om mee te maken. Als je in de ogen kijkt van Nederlanders zie je vaak een soort hardheid, gejaagdheid. Er zit een soort schild om ze heen. Da's het nadeel van ons land. Omdat we zo afgeleid worden, we gaan funshoppen bijvoorbeeld, een vreselijke term (lacht), is de drive om naar binnen te keren niet noodzakelijk. In India ogen mensen liefdevoller. Ze verblijven in een veld van stilte. Van non-dualiteit.
Erik: Waarom is een non-dualistisch bewustzijn zo cruciaal volgens jou? Is het de enige weg naar "God" zoals sommige wijzen het formuleren?
Tijn: Het probleem met de term "God" is dat het multi-interpretabel is. We verdrinken in taal. Voor jou is God misschien Allah of een Katholieke God, voor mij is God universele energie die overal in huist. Met betrekking tot het non-dualisme wordt het begrip " God" ambivalent. God wordt altijd gezien als het goede, het ultieme verhevene, zeg maar. In feite is God de ultieme dualiteit. Want zodra je een standaard schept van 'dit is goed', ontstaat er automatisch een tegenpool van 'slecht.' Daarom zie je dus ook in religie; in de Islam, of de Katholieke kerken, dat er zoveel strijd rondom het begrip "God" ontstaat. Het is een vicieuze cirkel waarin je blijft ronddraaien. Je wordt het nooit met elkaar eens. Dus het goede van de moraliteit die in "God" zit, schept de ultieme dualiteit. De vorm van licht werpt een schaduw. Ik denk dat echte verlichting - die Luna in de film Delirium zoekt - betekent dat je uit alle dualiteit, uit alle tegenstellingen stapt en helemaal thuis kunt komen in dat omvattende veld van... tja, ik kan het geen liefde noemen want daar staat dan ook weer iets duaals tegenover zoals bijvoorbeeld haat. Laat ik het waarheid of neutraliteit noemen.
Erik: In de gevangenis ontdekt onze hoofdpersoon Metro de boeken van schrijver Jed Mc. Kenna. Mc. Kenna beweert dat juist de rebel, de crimineel, de krankzinnigen de grootste kans maken om spirituele verlichting te vinden.
Tijn: Dat ben ik met Mc. Kenna eens. Met maatschappelijke, burgerlijke moraal heeft dat niets te maken.
Erik: Luna, de muze van onze hoofdpersoon in Delirium, gaat gebukt onder zware depressies. Ze verwoordt dit als: “een licht sluimerend gevoel in je ziel dat nog het meest voelt als een soort heel intense heimwee maar niet wetend waarheen?” Hoe duidt jij gevoelens van neerslachtigheid, depressie vanuit jouw verlichte visie?
Tijn: Dat weë gevoel van heimwee/verlangen komt op me over al een 'behoefte van de ziel', het Ik Ben dat verlangt naar eenwording met het Grotere Zijn, een diepmystiek of – psychologisch verlangen naar Eenheid of Heelheid. Velen leven het uit in een levenslange (en zinloze) zoektocht naar geluk, in geld, relaties, macht etc. Zolang niet wordt ontdekt dat het object dat voor het stillen van het verlangen niet bestaat buiten jezelf, is het onmogelijk deze vermeende afgescheidenheid op te heffen en het Jed Mc. Kenna of Osho-pad te vervolgen. Een van de grootste – en vrijwel onneembare - hobbels op dit pad, is mijn indruk. Het gevoel lijkt op dat van dat buitenaardse wezentje uit de film ET: 'ET want go home'. Met een snik erbij (lacht) Het is van de (vast heel spirituele filmmaker, die Steven Spielberg) een vondst om onze menselijke en fundamentele eenzaamheid zo in beelden te verwoorden. Maar het is een prachtige en escapistische illusie. Een genot voor depri-mensen vermoed ik. Onthechten is goed als het onthechten van exclusieve hechtingen is, niet van de gehechtheid aan het bestaan zelf. Nogal een verschilletje, Erik.
Erik: Luna wordt uiteindelijk krankzinnig en pleegt zelfmoord. Bestaat krankzinnigheid volgens jou überhaupt?
Tijn: Het gekke is, ik ben redelijk vaak via mijn zusje in contact gekomen met krankzinnigen, want zij werkt in Engeland met psychiatrische patienten. Maar als ik met hen praat, heb ik vaak het gevoel dat zij dichter bij de waarheid zitten dan wij. Ik denk dus dat veel mensen, die als krankzinnig worden gezien, dichter bij hun natuur zitten en dat wij juist de acteurs zijn, de beste aanpassers, die hun ware zelf verloochenen. John Lennon zei: 'it's weird not to be weird.' Hij draaide het ook om. Maar ik geloof ook dat je, juist door de projectie van je omgeving, je familie, je vrienden, de maatschappij zo ontzettend in je eigen verhaal, zo onder hypnose kunt komen te staan dat je geleefd wordt. Zelfs door je voorouders. Denk maar aan de famille-constellaties bijvoorbeeld en wat voor wijde invloed deze hebben. Een familie is een gesloten systeem dat voortdurend op zoek is naar evenwicht. Familieleden zijn vaak onbewust bereid om alles te doen voor elkaars welzijn. Zo kunnen er op zielsniveau verstrikkingen en rolverwisselingen ontstaan met een diepgaande negatieve werking op het leven van een individu. Met als gevolg klachten, problemen en zelfs ziekten, krankzinnigheid is daar ook een vorm van. Maar...op het moment dat je dat doorziet, kunt doorzien, is de eerste stap gezet. Je moet het wezen, het ware zelf, achter je conditioneringen herkennen. Glashelder. Inzien dat je maar een acteur bent eigenlijk. Als je je blijvend identificeert met wat je werkelijk bent, hetgeen nooit verloren kan gaan, dan kun je niet krankzinnig, depressief of ongelukkig worden, dan ben je zuiver, dan ben je vrij!
Erik: Je zegt Osho, de voormalige, overleden Bhagwan-leider. Wat vond je van hem?
Tijn: Osho is echt 1 van de grootste meesters van de vorige eeuw. Van tijd tot tijd lees ik weer eens een boek van hem en dan denk ik: "ja, geniaal." Ik moet ook vaak zo lachen om hem. Ik vind hem echt geniaal. Hij is zo anti-maatschappelijk. Hij bleef trouw aan zichzelf. Een rebel is hij. Een pionier. Gewoon een punk, die Osho (lacht)Naar mijn inzicht hield hij er geweldige, inspirerende visies op na. Er is niemand geweest die metafysica zo helder heeft uitgelegd als hij. Net als iemand als Theo van Gogh is hij zijn eigen weg gegaan.
Erik: Toch is het misgegaan met Osho.
Tijn: Hij werd een bedreiging voor de gevestigde orde. Maar ik denk dat het aan twee kanten snijdt. Aan de ene kant werd hij een te grote bedreiging voor het establishment. Aan de andere kant is de Bhagwan-organisatie van binnenuit kapot gegaan. Ik bedoel, je hebt zo'n rebel maar daar ontstaat dan zo'n complete organisatie omheen en ik denk dat hij aan die structuur en machtspelletjes ten onder is gegaan. Daaruit ontstonden machtspelletjes, structuur, hierarchie. Net als Jezus en de kerken.
Osho (foto)
wordt vervolgt... (M.J. / D.P.) Geschreven door: Erik Geurten / Marjoleijn Kleijn / D.P. / D.G. / Peter Leutscher CITIZEN MEDIA EUROPE ® 2012(C)
